Poznaj kolekcję
CU ART

Posiadamy kolekcję sztuki nowoczesnej. Dzieła twórców światowej klasy
takich jak Marina Abramović, Jasper Johns czy Zbigniew Libera.




Wszyscy artyści
Marina Abramović
Richard Atugonza
Rufina Bazlova
Krzysztof Bednarski
Zdzisław Beksiński
Don Bierman
Ben Buchanan
Francesco Clemente
Enzo Cucchi
Julia Cybis
Jakub Danilewicz
André De Dienes
Stanisław Dróżdż
Edward Dwurnik
Jean Pierre Fizet
Luc Fournol
Tony Frank
Stefan Gierowski
Milton H. Greene
Aneta Grzeszykowska
Ryszard Grzyb
Rose Hartman
Shahrokh Hatami
Pierre Houles
Jörg Immendorff
Paweł Jarodzki
Jasper Johns
Zhanna Kapustnikkova
Mikołaj Kasprzyk
Ryszard Kobielusz
Jeff Koons
Paweł Kowalewski
Yulia Krivich
Ewa Kuryluk
Zbigniew Libera
Guy Marineau
Jarosław Modzelewski
Roman Opałka
Włodzimierz Pawlak
Leonard de Raemy
Robert Rauschenberg
Dan Reisinger
Małgorzata (Kuka) Rittersschild
Daniel Rycharski
Zygmunt Rytka
Jacek Sempoliński
Tomasz Sikorski
Jerzy Stajuda
Henryk Stażewski
Leon Tarasewicz
Jan Tarasin
Maria Toboła
Henryk Tomaszewski
Victor Vasarely
Andy Warhol
Ryszard Woźniak
Marina Abramović (1946) - serbska artystka intermedialna, ikona światowego performancu. Własne ciało jest dla niej narzędziem działań artystycznych. Swoją sztuką przekracza fizyczne i psychiczne ograniczenia organizmu, bada możliwości umysłu i związek zachodzący między artystą a publicznością. W 2010 roku nowojorskie Museum of Modern Art zorganizowało jej wystawę retrospektywną, na której artystka zaprezentowała słynny performans „The Artist Is Present”. Performerka siedziała bez ruchu przez 736 godzin w muzeum przyjmując odwiedzających. W Nowym Jorku otworzyła swoje centrum warsztatowe Marina Abramovic Institute, które jest przestrzenią edukacyjną i wystawienniczą.

MARINA
ABRAMOVIĆ

Portret ze Skorpionem (oczy zamknięte)
2005, Silver Gelatin Print, 13/75, 145 x 125 cm

Richard Atugonza (1994). Ugandyjski rzeźbiarz. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Ugandzie. Korzenie swojej sztuki artysta odnajduje w tym, co lokalne – w rodzimym kraju, jego barwach, surowcach, w problemach z jakimi się boryka oraz, przede wszystkim, w jego mieszkańcach. Przedmiotem rzeźb Atugonzy jest głównie człowiek, ze swoim wewnętrznym życiem, uczuciami oraz dylematami. Swoją sztukę artysta określa jako lustro, w którym odbijają się emocje, z jakimi ludzie konfrontują się zarówno w samotności jak i w kontekście społecznym. Jej moc wyraża się w oszczędności środków i gestów, surowości materiałów oraz w absolutnym skupieniu na bohaterach prac. Kluczowym aspektem twórczości rzeźbiarza jest także nieustanne eksperymentowanie z materiałem, najczęściej znalezionym, pochodzącym z recyklingu.

Richard
Atugonza

Woman of Valor
2022, węgiel drzewny, trociny i żywica, 49 x 50 x 18,5 cm

Richard Atugonza (1994). Ugandyjski rzeźbiarz. Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Ugandzie. Korzenie swojej sztuki artysta odnajduje w tym, co lokalne – w rodzimym kraju, jego barwach, surowcach, w problemach z jakimi się boryka oraz, przede wszystkim, w jego mieszkańcach. Przedmiotem rzeźb Atugonzy jest głównie człowiek, ze swoim wewnętrznym życiem, uczuciami oraz dylematami. Swoją sztukę artysta określa jako lustro, w którym odbijają się emocje, z jakimi ludzie konfrontują się zarówno w samotności jak i w kontekście społecznym. Jej moc wyraża się w oszczędności środków i gestów, surowości materiałów oraz w absolutnym skupieniu na bohaterach prac. Kluczowym aspektem twórczości rzeźbiarza jest także nieustanne eksperymentowanie z materiałem, najczęściej znalezionym, pochodzącym z recyklingu.

Richard
Atugonza

Decision
2022, węgiel drzewny i żywica, 58 x 60 x 19 cm

Rufina Bazlova (1990). Białoruska graficzka, autorka tkanin i performerka. Absolwentka Uniwersytetu Zachodnioczeskiego w Pilźnie oraz Akademii Sztuk Performatywnych w Pradze. W swojej sztuce eksploruje motywy folkowe, wykorzystując je do przekazywania aktualnych treści związanych z kwestiami społeczno–politycznymi, aktywizmem i feminizmem. Międzynarodową rozpoznawalność przyniósł jej projekt Historia białoruskiej vyzhyvanki, w którym używa tradycyjnego medium haftu ludowego do opowiadania o bieżących problemach. Artystka bada także obecność wątków feministycznych w tradycjach ludowych. Motyw wyszywanki stosuje korzystając z różnych mediów, od tkanin i grafik po wideo i performance.

Rufina
Bazlova

Obornik
2020, sitodruk, papier, 70 x 100 cm

Krzysztof M. Bednarski (1953) – twórca instalacji, rzeźbiarz, uznanie na arenie międzynarodowej zyskał dzięki „Portretowi totalnemu Karola Marksa” i cyklowi „Moby Dick”. Jego prace znajdują się w zbiorach największych muzeów w Polsce i we Włoszech. Rzeźby Bednarskiego są komentarzem do wydarzeń społeczno-politycznych. Najbardziej zaangażowaną pracą-symbolem artysty jest „Victoria-Victoria” z 1983 r. Praca ukazuje dłoń w geście zwycięstwa z uciętymi palcami. W 1986 artysta znalazł nad Wisłą kadłub łodzi, który skojarzył z ciałem białego wieloryba z powieści H. Melville – tak powstał legendarny „Moby Dick”, w którym Bednarski powraca do źródła wszystkiego, poszukując własnej tożsamości.

KRZYSZTOF M.
BEDNARSKI

Karol Marks Krzyczący
2013, aluminium

Zdzisław Beksiński (1929-2005) - absolwent architektury na Politechnice Krakowskiej. Potem fotograf, rysownik i malarz. W swej twórczości z początku lat 60’ zajmował się też rzeźbą. Był jednym z nielicznych twórców, który porzucił dziedzictwo awangardy w imię poszukiwania syntezy różnych stylistyk. Artysta z założenia starał się przekraczać istniejące kanony. Jego dorobek liczący sto kilkadziesiąt fotografii, należy do najważniejszych osiągnięć polskiej sztuki XX wieku, będąc prekursorskim do body-artu i konceptualizmu. Najbardziej popularne motywy w twórczości Beksińskiego to ekspresjonistycznie przedstawienia ludzie, rozbudowana symbolika oraz apokaliptyczne wizje i wszechobecne motywy śmierci.

Zdzisław
Beksiński

Bez tytułu
1958, ołówek na papierze, 21 x 30 cm

 

Don
Bierman

Andy Warhol
1985, odbitka żelatynowo-srebrowa/papier fotograficzny, 7/50, 19 x 19 cm

Ben Buchanan - między 1983 a 1987 rokiem klub nocny Area w Nowym Jorku cieszył się niezwykłą sławą miejsca wybieranego przez artystów i celebrytów. Wszystkie szalone imprezy tego czasu zostały uchwycone przez Bena Buchanana, fotografa klubu, który w intymnych scenach zdokumentował takich artystów jak Andy Warhol, Jean-Michel Basquiat, Keith Haring, David Hockney oraz muzyków jak Grace Jones, Tom Waits czy Sting. Czarno-białe fotografie Buchanana są szczere, wyraziste i oddają dynamiczną atmosferę miejsca, jakim był klub Area w latach 80.

Ben
Buchanan

Jean-Michel Basquiat i Andy Warhol
1984, C-Print/papier, 18 x 26,5 cm

Francesco Clemente (1952) – jeden z czołowych przedstawicieli włoskiej Transawangardy, artysta znany ze swoich marzycielskich obrazów opartych na ezoterycznych tematach seksualności i duchowości. Prace Clemente charakteryzują się eksperymentami formalnymi oraz bogatą symboliką. Zafascynowany hinduską sztuką i mistycyzmem, w swoich pastelowych rysunkach zawiera quasi-religijne treści, które mają wydźwięk mocno surrealistyczny. Po przeprowadzce do Nowego Jorku w 1981 r. artysta współpracował m.in. z takimi gwiazdami jak Jean-Michel Basquiat i Andy Warhol.

Francesco
Clemente

Bez tytułu
1994, digigraf na papierze, 22/30, 70,5 x 48,5 cm

Enzo Cucchi (1949) - włoski malarz, rzeźbiarz i rysownik. Przedstawiciel włoskiej transawangardy. Cucchi w swojej twórczości czerpie z krajobrazu i kultury swojego rodzinnego regionu. Tworzy opowieść na temat bliskiej mu natury i tradycji za pomocą ekspresyjnych barw i gestów. Swoje płótna często poszerza o poetyckie teksty. The New York Times opisał go jako „artystę, który macha pędzlem niczym różdżką maga”. Jego styl charakteryzują niemal prymitywne, symboliczne formy, przywołujące na myśl malowidła naścienne w jaskiniach. Prace artysty wystawiane były na całym świecie, m.in. w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Tate w Londynie i Art Institute of Chicago.

ENZO
CUCCHI

Bez tytułu
1983, ołówek na papierze, 30,2 x 40 cm

Julia Cybis (1985) - absolwentka Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP, gdzie w 2009 otrzymała dyplom z wyróżnieniem. Studiowała na Supérieure des Beaux-Arts d’Angers we Francji. Brała udział w licznych wystawach grupowych młodej sztuki w kraju i za granicą. Jej twórczość ma charakter intymny. Artystka czerpie z osobistych doświadczeń. W swoich pracach mówi o problematyce pamięci, ukazuje prywatne wątki w szerszym kontekście. Często wykorzystuje zdjęcia rodzinne, zadając pytania o to, jakie są możliwości sztuki w przedstawianiu osobistych doświadczeń. Jej praca została zakupiona do kolekcji sztuki nowoczesnej Muzeum Narodowego w Gdańsku.

JULIA
CYBIS

Martwa Natura
2007/2016, druk cyfrowy, 74,5 x 54 cm

Jakub Danilewicz (1992) – artysta sztuk wizualnych, autor instalacji, fotografii i filmów eksperymentalnych. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, student University of Art and Design w Linz, stypendysta programu WHW Akademija w Zagrzebiu. Laureat konkursu Artystyczna Podróż Hestii. W swojej twórczości porusza tematy z zakresu polityki historycznej i ekologicznej, bioetyki, a także obszarów wykluczeń. Jego realizacje często przybierają formę działań interwencyjnych, które związane są z tożsamością miejsca, jego funkcjami i historią lokalizacji. Danilewicz w swoich koncepcjach wybiega w przyszłość, w kierunki, z którym sztuka będzie musiała się zmierzyć.

JAKUB
DANILEWICZ

Bez tytułu
2016, druk pigmentowy na papierze bawełnianym, 40 x 50 cm

André de Dienes (1913-1985) – węgierski fotograf, który jako pierwszy wykonywał zdjęcia Marilyn Monroe. Początki ich znajomości sięgają czasów, gdy Norma Jeane była nikomu nieznaną, ambitną modelką, pragnącą wielkiej kariery. Rozpoczął pracę jako profesjonalny fotograf w komunistycznej gazecie L'Humanité i był zatrudniony w Associated Press do 1936 r. Projektant mody- kapitan Molyneux zauważył jego prace i namówił go, aby został fotografem mody. Pracował dla magazynów Vogue, Life oraz Esquire. Marilyn Monroe to amerykańska aktorka, modelka, piosenkarka i światowa gwiazda filmowa, ikona kultury popularnej oraz seksbomba lat 50. i 60. XX w. Była zaręczona z André de Dienes.

ANDRÉ
DE DIENES

Marylin Monroe
1949/1985, photo litho/papier, karton, 24,5 x 31 cm

Stanisław Dróżdż (1939-2009) – twórca poezji konkretnej, prekursor tego nurtu w sztuce polskiej. Swoje prace określał terminem „pojęciokształtów”, gdyż słowo z płaszczyzny dwuwymiarowej przenosił w przestrzeń. Dróżdż pisał obrazem, tworzył układy liter, cyfr i znaków matematycznych, w których widz stawał się częścią zapisu językowego. W swojej twórczości nieustannie powracał do problematyki czasu, przemijania i metafory gry. Ma w swoim dorobku około 300 wystaw krajowych i zagranicznych. Reprezentował Polskę na 50. Biennale Sztuki w Wenecji z wystawą pt. „Alea Iacta Est”. Jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych i muzealnych (m. in. MN we Wrocławiu, MS w Łodzi, Museum of Contemporary Art w Los Angeles)

STANISŁAW
DRÓŻDŻ

Ale iacta est
2003, plastikowe kości do gry, 19 x 19 cm

Edward Dwurnik (1943-2018) tworzył rozbudowane cykle malarskie. Jego dorobek obejmuje około 3,5 tysiąca obrazów oraz 10 tysięcy rysunków. Od swojego mistrza, Nikifora, Dwurnik przejął dosadny realizm i groteskowy styl - charakterystyczne operowanie rysunkową, pospieszną kreską. Znakiem rozpoznawczym artysty jest cykl „Podróże autostopem”, składający się z pejzaży polskich miast, malowanych z lotu ptaka, bez linii horyzontu, z charakterystycznym nagromadzeniem motywów. Twórczości Dwurnika odzwierciedlała zmiany polityczne i gospodarcze zachodzące w Polsce na przełomie XX i XXI w. Jego obraz wisiał m.in. w Pałacu Prezydenckim, a na jego tle przemawiał nieraz prezydent RP Aleksander Kwaśniewski.

EDWARD
DWURNIK

Plac Trzech Krzyży
2002, serigrafia, 6/7, 54 x 45 cm

Jean Pierre Fizet (1942-2018) – francuski reporter, który w latach 1965-1980 fotografował m.in. wojnę w Wietnamie. Towarzyszył w podróży generałowi De Gaulle, Szachowi Iranu i europejskim rodzinom królewskim. Jednocześnie portretował gwiazdy epoki na festiwalach w Cannes i Wenecji. Z zajmującego się tematyką polityczną fotoreportera, zmienił się w fotografa gwiazd światowego kina. Przez 20 kolejnych lat pracował przy niemal 80 filmach, a największe postaci francuskiego ekranu patrzyły w jego obiektyw. Naomi Campbell to brytyjska modelka, aktorka i piosenkarka. Od czasu rozpoczęcia kariery w wieku 15 lat stała się jedną z najlepiej rozpoznawalnych i wpływowych modelek lat 80. i 90. XX wieku.

JEAN PIERRE
FIZET

Naomi Campbell
odbitka żelatynowo-srebrowa/papier barytowy, 9/20, 40 x 50 cm

Luc Fournol (1931-2007) - uważany za jednego z najwybitniejszych fotografów swojego pokolenia. Dla Art Magazine fotografował największe osobistości świata sztuki i kina XX wieku. W swoim portfolio posiada portrety Marca Chagalla, Salvadora Dali, Pabla Picassa, a nawet prezydentów Charlesa de Gaulle’a i Johna F. Kennedy’ego. Jego mistrzostwo polegało na tworzeniu intymnej relacji między fotografem a osobą portretowaną. Był twórcą magicznych momentów zamkniętych w kadrze, których częścią staje się widz. Dzięki przyjacielskim stosunkom i zaufaniu jakim darzyli go artyści tworzył fotosy kina, które wykraczały poza ramy standardowego portretu.

LUC
FOURNOL

Marlene Dietrich
1931-2007, odbitka żelatynowo-srebrowa na papierze, 50,7 x 40,5 cm

Tony Frank (1945) - gwiazda fotografii lat 60. XX w. Fotografia i muzyka stały się jego dwiema pasjami. Był stałym bywalcem klubu Golf-Drouot, gdzie narodził się Rock we Francji. Poznał tam takie osobowości jak: Johnny Hallyday, Eddy Mitchell czy Chris Long. Dla Daltona wykonał pierwszą okładkę jego płyty. Fotografował również wielu celebrytów. W 1961 r. zrobił słynne zdjęcie Louisa Armstronga, które pojawiło się na okładkach magazynów. Od 1964 współpracował z legendarnym francuskim tytułem Salut les Copains.

Tony
Frank

Gene Hackman
1982, wydruk pigmentowy/papier archiwalny, 60 x 40 cm

Stefan Gierowski (1925) - przedstawiciel współczesnej awangardy. Wychował pokolenia twórców, w latach 1975-81 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. Artysta wytworzył swój charakterystyczny styl niemal monochromatycznej abstrakcji, który opiera się na poszukiwaniach kolorystycznych. Gierowski nie nadaje tytułów swoim pracom, a konsekwentnie do dziś oznacza je rzymską numeracją. Wiodącymi problemami jego twórczości są poszukiwania na temat światła, przestrzeni, ruchu i działania koloru. Linie na obrazach Gierowskiego interpretować można jako odniesienia do fizyki, które mogą obrazować wizerunek fal uderzeniowych czy granice magnetycznych pół.

Stefan
Gierowski

Bez tytułu
1995, akwarela na papierze, 48 x 67 cm

Stefan Gierowski (1925) - przedstawiciel współczesnej awangardy. Wychował pokolenia twórców, w latach 1975-81 pełnił funkcję dziekana Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. Artysta wytworzył swój charakterystyczny styl niemal monochromatycznej abstrakcji, który opiera się na poszukiwaniach kolorystycznych. Gierowski nie nadaje tytułów swoim pracom, a konsekwentnie do dziś oznacza je rzymską numeracją. Wiodącymi problemami jego twórczości są poszukiwania na temat światła, przestrzeni, ruchu i działania koloru. Linie na obrazach Gierowskiego interpretować można jako odniesienia do fizyki, które mogą obrazować wizerunek fal uderzeniowych czy granice magnetycznych pół.

Stefan
Gierowski

Bez tytułu
1995, akwarela na papierze, 37 x 55 cm

Milton H. Greene (1922-1985) – amerykański fotograf świata mody i filmu. Współpracował m.in. z takimi tytułami jak Look, Harper’s Bazaar i Vogue. Portretował największe gwiazdy lat 50 i 60: Franka Sinatrę, Audrey Hepburn, Grace Kelly, Marlenę Dietrich i Marlona Brando. W latach 1949-1957 zawodowo i prywatnie związał się z Marilyn Monroe. Jako jej ulubiony fotograf, przyjaciel i doradca był współtwórcą legendarnego wizerunku aktorki. Zrobił tysiące zdjęć Marilyn, ale tym, co wyróżniało je spośród dzieł innych fotografów, były niepowtarzalne ujęcia aktorki w sytuacjach prywatnych i naturalnych pozach.

Milton H.
Greene

Marilyn Monroe
odbitka żelatynowo-srebrowa/papier barytowy, 20/30, 34,7 x 20 cm

Milton H. Greene (1922-1985) – amerykański fotograf świata mody i filmu. Współpracował m.in. z takimi tytułami jak Look, Harper’s Bazaar i Vogue. Portretował największe gwiazdy lat 50 i 60: Franka Sinatrę, Audrey Hepburn, Grace Kelly, Marlenę Dietrich i Marlona Brando. W latach 1949-1957 zawodowo i prywatnie związał się z Marilyn Monroe. Jako jej ulubiony fotograf, przyjaciel i doradca był współtwórcą legendarnego wizerunku aktorki. Zrobił tysiące zdjęć Marilyn, ale tym, co wyróżniało je spośród dzieł innych fotografów, były niepowtarzalne ujęcia aktorki w sytuacjach prywatnych i naturalnych pozach.

Milton H.
Greene

Marilyn Monroe
1956, odbitka żelatynowo-srebrowa/papier barytowy, 2/30, 55 x 40 cm

Aneta Grzeszykowska (1974) – polska artystka, autorka fotografii, obiektów i filmów. Laureatka Paszportów Polityki za rok 2013. Ukończyła Wydział Grafiki ASP w Warszawie. W swoich projektach podejmuje problem tożsamości jednostki oraz percepcji drugiego człowieka, zapośredniczonej poprzez medium. Koncentruje się najczęściej na defragmentacji ciała i pamięci, a także odnosi się do automitologii i dziecięcych traum. Współpracuje z warszawską Galerią Raster.

Aneta
Grzeszykowska

#16, z cyklu "Portrety"
2006, C-Print/plexi, papier fotograficzny, dibond, 64,5 x 82 x cm, 3/5

Ryszard Grzyb (1956) - malarz i poeta, członek legendarnej formacji lat 80. Gruppy, współredagował pismo „Oj dobrze już!”. Jego prace charakteryzuje intensywna kolorystyka i ekspresyjny sposób malowania figur, tworzonych szybkimi, dynamicznymi pociągnięciami pędzla. Łączy malarstwo z twórczością literacką. W 2005 roku wydane zostały jego "Zdania Napowietrzne", które są syntezą multimedialnego projektu rozpoczętego w 2004 roku. Ryszard Grzyb kolekcjonował krótkie sentencje poetyckie, "absurdalne haiku" i umieszczał je w nowym kontekście: na billboardach, pocztówkach, ołówkach, kubkach, przekształcał je w neony czy tabliczki informacyjne, które można było zobaczyć w różnych miejscach Warszawy.

RYSZARD
GRZYB

Kot tygrysi
1984, gwasz na papierze, 130 x 107,5 cm

Ryszard Grzyb (1956) - malarz i poeta, członek legendarnej formacji lat 80. Gruppy, współredagował pismo „Oj dobrze już!”. Jego prace charakteryzuje intensywna kolorystyka i ekspresyjny sposób malowania figur, tworzonych szybkimi, dynamicznymi pociągnięciami pędzla. Łączy malarstwo z twórczością literacką. W 2005 roku wydane zostały jego "Zdania Napowietrzne", które są syntezą multimedialnego projektu rozpoczętego w 2004 roku. Ryszard Grzyb kolekcjonował krótkie sentencje poetyckie, "absurdalne haiku" i umieszczał je w nowym kontekście: na billboardach, pocztówkach, ołówkach, kubkach, przekształcał je w neony czy tabliczki informacyjne, które można było zobaczyć w różnych miejscach Warszawy.

RYSZARD
GRZYB

Nosorożec
2014, akwarela, 54 x 36 cm

Ryszard Grzyb (1956) - malarz i poeta, członek legendarnej formacji lat 80. Gruppy, współredagował pismo „Oj dobrze już!”. Jego prace charakteryzuje intensywna kolorystyka i ekspresyjny sposób malowania figur, tworzonych szybkimi, dynamicznymi pociągnięciami pędzla. Łączy malarstwo z twórczością literacką. W 2005 roku wydane zostały jego "Zdania Napowietrzne", które są syntezą multimedialnego projektu rozpoczętego w 2004 roku. Ryszard Grzyb kolekcjonował krótkie sentencje poetyckie, "absurdalne haiku" i umieszczał je w nowym kontekście: na billboardach, pocztówkach, ołówkach, kubkach, przekształcał je w neony czy tabliczki informacyjne, które można było zobaczyć w różnych miejscach Warszawy.

RYSZARD
GRZYB

Żółw
2014, akwarela na papierze, 37 x 26 cm

Rose Hartman (1937) - fotografka, podróżniczka i pisarka. Fotografowała gwiazdy muzyki, sławy kina i celebrytów Nowego Jorku. Jej zdjęcia publikowane były w takich tytułach jak: Art+Auction, Elle, Harper's Bazaar, The New York Times, Vanity Fair i Vogue. Jako jedna z pierwszych fotografowała kulisy światowych pokazów mody, ukazując modelki przed wyjściem na wybiegi. Swoje zdjęcia opublikowała w głośnym albumie pt. „Birds of paradise/Ptaki raju”. Przez cztery dekady Hartman fotografowała nocne życie Nowego Jorku, od Studio 54 po Galę Costume w Metropolitan Museum.

ROSE
HARTMAN

Mick Jagger
1977, odbitka żelatynowo-srebrowa/papier fotograficzny, 3/30, 41 x 60 cm

Shahrokh Hatami (1928) - słynny irański fotograf, który rozpoczynał swoją karierę jako dziennikarz w lokalnej gazecie. W ciągu siedmiu dekad pracy reporterskiej uchwycił oszałamiające momenty z historii świata jak np. obalenie pierwszego demokratycznie wybranego premiera Iranu - Mohammada Mossadeqa w wyniku zamachu stanu w 1953 r. Wspaniałe zdjęcia, które Hatami robił celebrytom powstawały głównie w latach 60. XX wieku. Pracę fotografa sław łączył z pracą reporterską, dokumentował dramatyczne obrazy rewolucji islamskiej w 1979 r. a także backstage angielskiego zespołu rockowego The Beatles we wczesnych latach ich istnienia. Jego fotografie trafiały na pierwsze strony gazet.

Shahrokh
Hatami

Romy Schneider
odbitka żelatynowo-srebrowa/papier barytowy, 30,5 x 40,5 cm

Pierre Houle (1945–1986) - jeden z najbardziej ekstrawaganckich i czarujących fotografów swojego pokolenia. To on w połowie lat 60. otworzył drogę do Nowego Jorku dla francuskich fotografów. Na zdjęciu widzimy amerykańskiego artystę Keith’a Haringa w swojej pracowni. Wielu, pomimo młodego wieku, uważało go za zjawisko. Rysował nieustannie i na każdej powierzchni, bez zbędnego przygotowania czy szkicu. Keith Haring wniknął w undergroundowy świat nowojorskiej metropolii i był rozpoznawalny za swoją charakterystyczna kreskę. Uległ fascynacji nie tyle nocnym życiem Nowego Jorku, ile miastem samym w sobie, które uczynił płótnem dla swojej sztuki. Jest jednym z najbardziej znanych artystów street art’u lat 80. XX. Haring aplikował swoje rysunki na ciało Grace Jones, ubrania Vivienne Westwood czy okładki płyt Davida Bowie. Andy’ego Warhola miał zwyczaj nazywać swoim przyjacielem. Jego prace prezentowano m.in. w Shafrazi Gallery i Whitney Museum oraz na Documenta 7. w Kassel i São Paulo Biennial. Zmarł w wieku 31 lat.

Pierre
Houles

Keith Haring w swojej pracowni
1982 C-Print/papier fotograficzny, 1/9, 39 x 29,5 cm

Jörg Immendorff (1945 - 2007) - prowokujący malarz i rzeźbiarz, uważany za jednego z najważniejszych artystów niemieckich XX wieku. Znany jest z gęstych, malarskich scen wypełnionych wieloma symbolami zaczerpniętymi z historii sztuki, mitologii i historii Niemiec. Był członkiem ruchu artystycznego Neue Wilde. Prace Immendorffa odzwierciedlają polityczne i psychologiczne transformacje zakorzenione w powojennym życiu podzielonych Niemiec. W swoich teatralnych, wielkoformatowych kompozycjach artysta przedstawiał postacie zarówno z życia osobistego, jak i związane z kulturowym tyglem. Jego obrazy olejne były alegorią ideologicznego zderzenia Wschodu z Zachodem.

Jörg
Immendorff

Zeig was Du hast (Pokaż, co masz)
1998, serigrafia na papierze, 40/100, 108 x 80 cm

Paweł Jarodzki (1958 - 2021 ) - debiutował w latach 80. jako założyciel i lider legendarnej wrocławskiej grupy Luxus. Przewrotna sztuka Jarodzkiego opiera się na pastiszu poetyki pop-artu oraz na wykorzystaniu szablonów tworzonych na podstawie zdjęć z prasy i magazynów. Prace artysty, charakteryzują się wyrazistą, krytyczną stylistyką. Obserwacja rzeczywistości była dla twórcy nieustannym źródłem natchnienia. Jarodzki tropił przejawy absurdu oraz hipokryzji, a następnie ośmieszał je swoją sztuką za pomocą ironicznych komentarzy czy haseł.

PAWEŁ
JARODZKI

Kompozycja
1988-1989, akryl, pastel, szablon/płótno, 81,5 x 100,5 cm

Paweł Jarodzki (1958 - 2021 ) - debiutował w latach 80. jako założyciel i lider legendarnej wrocławskiej grupy Luxus. Przewrotna sztuka Jarodzkiego opiera się na pastiszu poetyki pop-artu oraz na wykorzystaniu szablonów tworzonych na podstawie zdjęć z prasy i magazynów. Prace artysty, charakteryzują się wyrazistą, krytyczną stylistyką. Obserwacja rzeczywistości była dla twórcy nieustannym źródłem natchnienia. Jarodzki tropił przejawy absurdu oraz hipokryzji, a następnie ośmieszał je swoją sztuką za pomocą ironicznych komentarzy czy haseł.

PAWEŁ
JARODZKI

Bez tytułu
2020, akryl, szablon/tektura, 70 x 100 cm

Paweł Jarodzki (1958 - 2021 ) - debiutował w latach 80. jako założyciel i lider legendarnej wrocławskiej grupy Luxus. Przewrotna sztuka Jarodzkiego opiera się na pastiszu poetyki pop-artu oraz na wykorzystaniu szablonów tworzonych na podstawie zdjęć z prasy i magazynów. Prace artysty, charakteryzują się wyrazistą, krytyczną stylistyką. Obserwacja rzeczywistości była dla twórcy nieustannym źródłem natchnienia. Jarodzki tropił przejawy absurdu oraz hipokryzji, a następnie ośmieszał je swoją sztuką za pomocą ironicznych komentarzy czy haseł.

PAWEŁ
JARODZKI

Bez tytułu - tryptyk
2008, akryl/płótno, 200 x 140 cm

Jasper Johns (1930) – prekursor pop-artu i minimal artu, malarz znany z reinterpretacji amerykańskiej flagi. Laureat Grand Prix na Biennale w Wenecji w 1988 r. Po powrocie z frontu w Korei poznał słynnego dilera sztuki Leo Castellego, który zorganizował mu pierwszą indywidualną wystawę. Ówczesny szef MoMy, Alfred Barr Jr., kupił wówczas trzy dzieła Johnsa na wernisażu i tak nieznany artysta stał się gwiazdą. W jego „Flagach”, które są symbolami prywatnego oporu, można dopatrzeć się krytyki polityki prowadzonej przez USA - wojny w Korei, bomb zrzuconych na Hiroshimę i Nagasaki. W swojej karierze współpracował m.in. z kompozytorem Johnem Cage’em i artystą Robertem Rauschenbergiem, swoim wieloletnim partnerem.

JASPER
JOHNS

Two Flags
1980, litografia na papierze, 45/56, 91,4 x 120,7 cm

Zhanna Kapustnikova – spędziła 12 lat na akademickiej edukacji artystycznej. W chwili obecnej przez dziennikarzy nazywana jest najbardziej punkową artystką Białorusi. Po ukończeniu Akademii Sztuk Pięknych w Mińsku w 1994 roku Zhannie udało się przez kilka lat pracować z legendarnym zespołem "Piesniary" pod opieką Wladimira Mulawina. Jednocześnie działała zawodowo jako naczelna artystka w pracowniach Teatru Operowego i Baletu Białorusi, w branży filmowej i telewizji. Jej prace wystawiane były w Estonii (Tallin, Pärnu); Łotwie (Ryga); Chinach (Pekin, Szanghaj, Kanton); Rosji (St. Petersburg, „Erarta”); Wielkiej Brytanii (Londyn); Szwajcarii (Art Zurich).

ZHANNA
KAPUSTNIKKOVA

Dość
2020, akryl, tempera na płótnie, 55 x 22 cm

Mikołaj Kasprzyk (1953) – autor jednego z najbardziej poetyckich stylów malowania, ukończył malarstwo na warszawskiej Akademię Sztuk Pięknych, gdzie w późniejszych latach pracował. W 2001 roku został laureatem nagrody za najlepszy obraz roku w konkursie miesięcznika „Art & Business”. Prosty, figuratywny styl jego malarstwa nawiązuje do włoskiego Quattrocenta. Artysta kreuje postaci w nierealnym pejzażu, na podstawie robionych przez siebie wcześniej fotografii. Bohaterom swoich obrazów każe grać wyimaginowane role: pojedynkujących się par, tancerzy, muzyków. Artysta jest bacznym obserwatorem toczącego się życia i relacji międzyludzkich, które komentuje w swojej twórczości.

MIKOŁAJ
KASPRZYK

Kłótnia aniołów
2007, olej na płótnie, 54 x 38 cm

Jeff Koons (1955) – skandalista, najdroższy żyjący artysta na świecie, za jego rzeźbę „Królika” zapłacono 91 mln dolarów. Koons jest powszechnie cenionym twórcą za swoje odważne obrazy i monumentalne rzeźby, które odzwierciedlają współczesną kulturę masową. Czerpiąc z kiczowatej i komercyjnej estetyki, amerykański twórca stworzył swój własny, charakterystyczny styl. Każdy jest w stanie rozpoznać jego stalowe, dmuchane, kolorowe rzeźby psów, królików czy tulipanów, które ustawione w przestrzeni publicznej wyglądają jak gigantyczne balony. Artysta brał udział w licznych wystawach w prestiżowych instytucjach na całym świecie. Chętnie angażuje się w komercyjne przedsięwzięcia dla różnych marek m.in. BMW, Louis Vuitton, Don Perinion.

JEFF
KOONS

Tulipany
2015, nadruk na porcelanie, 186/2500, średnica 31,8 cm

Paweł Kowalewski (1958) - założyciel Gruppy i ikona polskiej sztuki lat 80., jego prace powstałe w okresie transformacji ustrojowej, są ważnym komentarzem do czasów PRL’u. Postkonceptualista, który uwrażliwia publiczność na otaczającą rzeczywistość. Artysta-buntownik, wykładowca akademicki i poeta. Nudzi go main stream, ale nie zmieni faktu, że znalazł się w kanonie polskiej sztuki. Jest przenikliwym badaczem codzienności, dzięki czemu z kalejdoskopu zdarzeń i zjawisk wyłania swoje artystyczne manifesty. Współtwórca pisma „Oj dobrze już!”. Autor takich głośnych prac jak: obraz „Mon Cheri Bolscheviq”, instalacja „Symulator totalitaryzmu” czy cykl fotografii „Nie Wolno/Europeans Only”. Dzieła Kowalewskiego znajdują się w największych muzeach polskich, ale również w wielu krajowych i zagranicznych kolekcjach prywatnych.

PAWEŁ
KOWALEWSKI

Krwawy prysznic
1984, pastel, akwarela na papierze, 29 x 38 cm

Paweł Kowalewski (1958) - założyciel Gruppy i ikona polskiej sztuki lat 80., jego prace powstałe w okresie transformacji ustrojowej, są ważnym komentarzem do czasów PRL’u. Postkonceptualista, który uwrażliwia publiczność na otaczającą rzeczywistość. Artysta-buntownik, wykładowca akademicki i poeta. Nudzi go main stream, ale nie zmieni faktu, że znalazł się w kanonie polskiej sztuki. Jest przenikliwym badaczem codzienności, dzięki czemu z kalejdoskopu zdarzeń i zjawisk wyłania swoje artystyczne manifesty. Współtwórca pisma „Oj dobrze już!”. Autor takich głośnych prac jak: obraz „Mon Cheri Bolscheviq”, instalacja „Symulator totalitaryzmu” czy cykl fotografii „Nie Wolno/Europeans Only”. Dzieła Kowalewskiego znajdują się w największych muzeach polskich, ale również w wielu krajowych i zagranicznych kolekcjach prywatnych.

PAWEŁ
KOWALEWSKI

Oto dlaczego nie wszyscy ludzi są równi-szkic
1989, ołówek, akwarela na papierze, 41 x 28,5 cm

Paweł Kowalewski (1958) - założyciel Gruppy i ikona polskiej sztuki lat 80., jego prace powstałe w okresie transformacji ustrojowej, są ważnym komentarzem do czasów PRL’u. Postkonceptualista, który uwrażliwia publiczność na otaczającą rzeczywistość. Artysta-buntownik, wykładowca akademicki i poeta. Nudzi go main stream, ale nie zmieni faktu, że znalazł się w kanonie polskiej sztuki. Jest przenikliwym badaczem codzienności, dzięki czemu z kalejdoskopu zdarzeń i zjawisk wyłania swoje artystyczne manifesty. Współtwórca pisma „Oj dobrze już!”. Autor takich głośnych prac jak: obraz „Mon Cheri Bolscheviq”, instalacja „Symulator totalitaryzmu” czy cykl fotografii „Nie Wolno/Europeans Only”. Dzieła Kowalewskiego znajdują się w największych muzeach polskich, ale również w wielu krajowych i zagranicznych kolekcjach prywatnych.

PAWEŁ
KOWALEWSKI

Fin de siècle
1992, olej na płótnie, 31,5 x 39 cm

Paweł Kowalewski (1958) - założyciel Gruppy i ikona polskiej sztuki lat 80., jego prace powstałe w okresie transformacji ustrojowej, są ważnym komentarzem do czasów PRL’u. Postkonceptualista, który uwrażliwia publiczność na otaczającą rzeczywistość. Artysta-buntownik, wykładowca akademicki i poeta. Nudzi go main stream, ale nie zmieni faktu, że znalazł się w kanonie polskiej sztuki. Jest przenikliwym badaczem codzienności, dzięki czemu z kalejdoskopu zdarzeń i zjawisk wyłania swoje artystyczne manifesty. Współtwórca pisma „Oj dobrze już!”. Autor takich głośnych prac jak: obraz „Mon Cheri Bolscheviq”, instalacja „Symulator totalitaryzmu” czy cykl fotografii „Nie Wolno/Europeans Only”. Dzieła Kowalewskiego znajdują się w największych muzeach polskich, ale również w wielu krajowych i zagranicznych kolekcjach prywatnych.

PAWEŁ
KOWALEWSKI

Nie wolno (Danger of Death)
2010, druk cyfrowy na piance, 100 x 70 cm

Paweł Kowalewski (1958) - założyciel Gruppy i ikona polskiej sztuki lat 80., jego prace powstałe w okresie transformacji ustrojowej, są ważnym komentarzem do czasów PRL’u. Postkonceptualista, który uwrażliwia publiczność na otaczającą rzeczywistość. Artysta-buntownik, wykładowca akademicki i poeta. Nudzi go main stream, ale nie zmieni faktu, że znalazł się w kanonie polskiej sztuki. Jest przenikliwym badaczem codzienności, dzięki czemu z kalejdoskopu zdarzeń i zjawisk wyłania swoje artystyczne manifesty. Współtwórca pisma „Oj dobrze już!”. Autor takich głośnych prac jak: obraz „Mon Cheri Bolscheviq”, instalacja „Symulator totalitaryzmu” czy cykl fotografii „Nie Wolno/Europeans Only”. Dzieła Kowalewskiego znajdują się w największych muzeach polskich, ale również w wielu krajowych i zagranicznych kolekcjach prywatnych.

PAWEŁ
KOWALEWSKI

Nie wolno (Do not Rush)
2010, druk cyfrowy na piance, 70 x 100 cm

Paweł Kowalewski (1958) - założyciel Gruppy i ikona polskiej sztuki lat 80., jego prace powstałe w okresie transformacji ustrojowej, są ważnym komentarzem do czasów PRL’u. Postkonceptualista, który uwrażliwia publiczność na otaczającą rzeczywistość. Artysta-buntownik, wykładowca akademicki i poeta. Nudzi go main stream, ale nie zmieni faktu, że znalazł się w kanonie polskiej sztuki. Jest przenikliwym badaczem codzienności, dzięki czemu z kalejdoskopu zdarzeń i zjawisk wyłania swoje artystyczne manifesty. Współtwórca pisma „Oj dobrze już!”. Autor takich głośnych prac jak: obraz „Mon Cheri Bolscheviq”, instalacja „Symulator totalitaryzmu” czy cykl fotografii „Nie Wolno/Europeans Only”. Dzieła Kowalewskiego znajdują się w największych muzeach polskich, ale również w wielu krajowych i zagranicznych kolekcjach prywatnych.

PAWEŁ
KOWALEWSKI

Nie wolno (Europeans Only)
2010, lightbox, 100 x 70 cm

Paweł Kowalewski (1958) - założyciel Gruppy i ikona polskiej sztuki lat 80., jego prace powstałe w okresie transformacji ustrojowej, są ważnym komentarzem do czasów PRL’u. Postkonceptualista, który uwrażliwia publiczność na otaczającą rzeczywistość. Artysta-buntownik, wykładowca akademicki i poeta. Nudzi go main stream, ale nie zmieni faktu, że znalazł się w kanonie polskiej sztuki. Jest przenikliwym badaczem codzienności, dzięki czemu z kalejdoskopu zdarzeń i zjawisk wyłania swoje artystyczne manifesty. Współtwórca pisma „Oj dobrze już!”. Autor takich głośnych prac jak: obraz „Mon Cheri Bolscheviq”, instalacja „Symulator totalitaryzmu” czy cykl fotografii „Nie Wolno/Europeans Only”. Dzieła Kowalewskiego znajdują się w największych muzeach polskich, ale również w wielu krajowych i zagranicznych kolekcjach prywatnych.

PAWEŁ
KOWALEWSKI

Nie wolno (Respectful clothing)
2010, druk cyfrowy na piance, 70 x 100 cm

Paweł Kowalewski (1958) - założyciel Gruppy i ikona polskiej sztuki lat 80., jego prace powstałe w okresie transformacji ustrojowej, są ważnym komentarzem do czasów PRL’u. Postkonceptualista, który uwrażliwia publiczność na otaczającą rzeczywistość. Artysta-buntownik, wykładowca akademicki i poeta. Nudzi go main stream, ale nie zmieni faktu, że znalazł się w kanonie polskiej sztuki. Jest przenikliwym badaczem codzienności, dzięki czemu z kalejdoskopu zdarzeń i zjawisk wyłania swoje artystyczne manifesty. Współtwórca pisma „Oj dobrze już!”. Autor takich głośnych prac jak: obraz „Mon Cheri Bolscheviq”, instalacja „Symulator totalitaryzmu” czy cykl fotografii „Nie Wolno/Europeans Only”. Dzieła Kowalewskiego znajdują się w największych muzeach polskich, ale również w wielu krajowych i zagranicznych kolekcjach prywatnych.

PAWEŁ
KOWALEWSKI

Nie wolno (Wrong way)
2010, druk cyfrowy na piance, 100 x 70 cm

Yulia Krivich (1988) – ukraińska fotografka. Absolwentka Akademii Architektury i Budownictwa w Dnieprze oraz Wydziału Sztuki Mediów warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W swoich fotografiach artystka łączy perspektywy dokumentu oraz osobistej, wizualnej narracji - tego co polityczne z tym, co intymne. W pracach często wykorzystuje elementy i narzędzia kluczowe dla działań aktywistycznych. Jej zainteresowania oscylują wokół kwestii tożsamości, migracji i problematyki związanej z życiem w Europie Wschodniej. Fotografuje przede wszystkim swoich rówieśników i środowisko, które ich kształtuje. Wiele zdjęć powstaje podczas podróży do Ukrainy, Krivich tworzy więc swoisty portret młodego pokolenia rodaków. Jej praktyką artystyczną kieruje przekonanie, że sztuka jest polityczna i może być czynnikiem wpływającym na zmianę rzeczywistości.

Yulia
Krivich

Dym (z serii „Zuchwałość i młodość”)
2017, fotografia barwna, papier bawełniany, 50 x 70 cm ed. 2/7

Ewa Kuryluk (1946) – malarka, fotografka i poetka, publikuje prozę, rozprawy i szkice o sztuce. Swoje kompozycje malarskie wzbogaca odręcznymi notatkami. Te rysowane i jednocześnie pisane prace nazywa rysopisami – drawritings, co świetnie obrazuje dwutorowość jej zainteresowań. Artystka tworzy również autobiograficzne instalacje, inspirowane życiem rodzinnym, często zdradzające jej fascynację ciałem i erotyką. W swojej twórczości czerpie z osobistych doświadczeń, przedstawiając na obrazach czy fotografiach głównie swoich najbliższych. Podczas stanu wojennego w Polsce wykładała i wystawiała się za granicą. W 2012 Kuryluk otrzymała Srebrny Medal Zasłużonych dla Kultury "Gloria Artis".

EWA
KURYLUK

Ostatni spacer z ojcem
1967, fotografia na papierze, 48 x 69 cm

Zbigniew Libera (1959) - prekursor sztuki krytycznej, jeden z najważniejszych polskich artystów współczesnych, samouk. Tworzy instalacje, filmy wideo i fotografie. Swoją twórczość rozpoczął w latach 80., projektował druki będące reakcją na wydarzenia w kopalni Wujek oraz ulotki dla Solidarności, za co pod koniec 1982 roku został aresztowany. Jego głośne prace takie jak „Urządzenia korekcyjne”, czyli zestawy do poprawiania niedostatków ciała i fikcyjne zabawki erotyczne, czy model obozu koncentracyjnego zbudowany z klocków lego, przyniosły mu miano artysty kontrowersyjnego, a także międzynarodowy rozgłos. W swoich pracach Libera analizuje i krytykuje przyjęte konwencje, kulturę masową, tradycyjne modele wychowania, a także porusza kwestie manipulowania rzeczywistością przez media.

ZBIGNIEW
LIBERA

Eroica – szkic
1997, ołówek na papierze, 59 x 40 cm

Zbigniew Libera (1959) - prekursor sztuki krytycznej, jeden z najważniejszych polskich artystów współczesnych, samouk. Tworzy instalacje, filmy wideo i fotografie. Swoją twórczość rozpoczął w latach 80., projektował druki będące reakcją na wydarzenia w kopalni Wujek oraz ulotki dla Solidarności, za co pod koniec 1982 roku został aresztowany. Jego głośne prace takie jak „Urządzenia korekcyjne”, czyli zestawy do poprawiania niedostatków ciała i fikcyjne zabawki erotyczne, czy model obozu koncentracyjnego zbudowany z klocków lego, przyniosły mu miano artysty kontrowersyjnego, a także międzynarodowy rozgłos. W swoich pracach Libera analizuje i krytykuje przyjęte konwencje, kulturę masową, tradycyjne modele wychowania, a także porusza kwestie manipulowania rzeczywistością przez media.

ZBIGNIEW
LIBERA

Obóz koncentracyjny Lego – szkic
1996, ołówek na papierze, 59 x 40 cm

Guy Marineau (1947) – francuski fotograf, który od lat 70. fotografował najważniejsze paryskie pokazy mody, szczególną uwagę poświęcając haute couture i projektom autorstwa Yves Saint Laurenta. Uwielbiał fotografować również nocne życie Paryża, które dokumentował przez niemal 30 lat. W 1997 miała miejsce pierwsza wystawa jego fotografii modowych podczas Nancy Biennale, a rok później pokazał swoje prace z wybiegu w Tokio na wystawie w Japonii. Claudia Schiffer to niemiecka modelka, aktorka i projektantka mody. Zyskała sławę na początku lat 90. jako jedna z najbardziej uznanych modelek na świecie. Weszła do Księgi Guinnessa jako modelka, która najczęściej pojawiała się na okładkach światowych pism.

GUY
MARINEAU

Claudia Schiffer
1994, odbitka żelatynowo-srebrowa/papier barytowy, 1/8, 45,5 x 65 cm 

Jarosław Modzelewski (1955) - nazywany „malarzem ikon codzienności”, wykładowca akademicki i członek legendarnej Gruppy. Laureat Paszportu "Polityki" za 1998 r. oraz nagrody im. Jana Cybisa w 2004 r. W swoich pracach porusza uniwersalny temat samotności współczesnego człowieka zagubionego pomiędzy historią a transcendencją. Z jego zainteresowania znakiem i codziennością, powstają emocjonalne, symboliczne kompozycje malarskie, zatrzymane jak stop klatka w kadrze obrazu. Specyficzna atmosfera obrazów Modzelewskiego i jego filmowy sposób kadrowania tematu sprawia, że krytycy porównują go do Edwarda Hoppera.

Jarosław
Modzelewski

Bez tytułu
kolaż na papierze, 19 x 29 cm

Jarosław Modzelewski (1955) - nazywany „malarzem ikon codzienności”, wykładowca akademicki i członek legendarnej Gruppy. Laureat Paszportu "Polityki" za 1998 r. oraz nagrody im. Jana Cybisa w 2004 r. W swoich pracach porusza uniwersalny temat samotności współczesnego człowieka zagubionego pomiędzy historią a transcendencją. Z jego zainteresowania znakiem i codziennością, powstają emocjonalne, symboliczne kompozycje malarskie, zatrzymane jak stop klatka w kadrze obrazu. Specyficzna atmosfera obrazów Modzelewskiego i jego filmowy sposób kadrowania tematu sprawia, że krytycy porównują go do Edwarda Hoppera.

Jarosław
Modzelewski

Dwaj mężczyźni niosący drzewo
2007, tempera na papierze, 53 x 39 cm

Roman Opałka (1931-2011) - należy obecnie do najbardziej uznanych światowych artystów. Po ukończeniu ASP w Łodzi i w Warszawie, eksperymentował z abstrakcją, malarstwem materii, tworzył grafiki i aranżacje przestrzenne. Kwestię konceptualizacji czasu zaczął podejmować w latach 60. w "Chronomach" – cyklu obrazów zapełnianych drobnymi punktami. Od 1965 roku Opałka konsekwentnie realizuje to, co sam nazywa programem OPAŁKA 1965/1-–∞, który od roku 1972 stał się już jedyną treścią jego twórczości. W 1995 r. reprezentował Polskę na Biennale w Wenecji. Podczas aukcji w Sotheby's w 2010 roku trzy prace Opałki zostały kupione przez anonimowego nabywcę za 713 250 funtów. W momencie sprzedaży była to najwyższa kwota, jaką zapłacono za pracę żyjącego polskiego artysty. Jego prace znajdują się m.in. w: Centre Georges'a Pompidou w Paryżu, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Solomon R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku, Museu de Art de Sao Paulo, Kunstmuseum Dusseldorf.

ROMAN
OPAŁKA

Głowa
tusz/papier, 32,5 x 35 cm

Włodzimierz Pawlak (1957) - malarz, performer, poeta, teoretyk sztuki i pedagog, członek legendarnej Gruppy. Jego prace z lat 80. były silnie zakorzenione w problematyce społeczno-politycznej, stanowiły pełen ironii i specyficznego humoru komentarz do sytuacji w kraju. Charakterystyczną cechą twórczości artysty jest narracyjność obrazów oraz dopełnianie formy wizualnej literackim opisem. Szczególne znaczenie w twórczości Pawlaka zajmuje biel, która przejawia się niemal we wszystkich jego cyklach malarskich. Płótna artysty wypełnione są duchową energią i treściami transcendentalnymi jak np. cykl „Dzienniki”, który jest formą medytacji twórcy na temat upływającego czasu i wyrazem wewnętrznego dialogu z samym sobą.

WŁODZIMIERZ
PAWLAK

Immanuel Kant
1984-85, ołówek na papierze, 29 x 22 cm

Włodzimierz Pawlak (1957) - malarz, performer, poeta, teoretyk sztuki i pedagog, członek legendarnej Gruppy. Jego prace z lat 80. były silnie zakorzenione w problematyce społeczno-politycznej, stanowiły pełen ironii i specyficznego humoru komentarz do sytuacji w kraju. Charakterystyczną cechą twórczości artysty jest narracyjność obrazów oraz dopełnianie formy wizualnej literackim opisem. Szczególne znaczenie w twórczości Pawlaka zajmuje biel, która przejawia się niemal we wszystkich jego cyklach malarskich. Płótna artysty wypełnione są duchową energią i treściami transcendentalnymi jak np. cykl „Dzienniki”, który jest formą medytacji twórcy na temat upływającego czasu i wyrazem wewnętrznego dialogu z samym sobą.

WŁODZIMIERZ
PAWLAK

Zakończenie trzonków starożytnych łyżek
1984-85, ołówek na papierze, 29 x 22 cm

Włodzimierz Pawlak (1957) - malarz, performer, poeta, teoretyk sztuki i pedagog, członek legendarnej Gruppy. Jego prace z lat 80. były silnie zakorzenione w problematyce społeczno-politycznej, stanowiły pełen ironii i specyficznego humoru komentarz do sytuacji w kraju. Charakterystyczną cechą twórczości artysty jest narracyjność obrazów oraz dopełnianie formy wizualnej literackim opisem. Szczególne znaczenie w twórczości Pawlaka zajmuje biel, która przejawia się niemal we wszystkich jego cyklach malarskich. Płótna artysty wypełnione są duchową energią i treściami transcendentalnymi jak np. cykl „Dzienniki”, który jest formą medytacji twórcy na temat upływającego czasu i wyrazem wewnętrznego dialogu z samym sobą.

WŁODZIMIERZ
PAWLAK

Historia koloru
1991, olej na płótnie, 24 x 33 cm

Włodzimierz Pawlak (1957) - malarz, performer, poeta, teoretyk sztuki i pedagog, członek legendarnej Gruppy. Jego prace z lat 80. były silnie zakorzenione w problematyce społeczno-politycznej, stanowiły pełen ironii i specyficznego humoru komentarz do sytuacji w kraju. Charakterystyczną cechą twórczości artysty jest narracyjność obrazów oraz dopełnianie formy wizualnej literackim opisem. Szczególne znaczenie w twórczości Pawlaka zajmuje biel, która przejawia się niemal we wszystkich jego cyklach malarskich. Płótna artysty wypełnione są duchową energią i treściami transcendentalnymi jak np. cykl „Dzienniki”, który jest formą medytacji twórcy na temat upływającego czasu i wyrazem wewnętrznego dialogu z samym sobą.

WŁODZIMIERZ
PAWLAK

Historia koloru II
1991, olej na płótnie, 24 x 33 cm

Włodzimierz Pawlak (1957) - malarz, performer, poeta, teoretyk sztuki i pedagog, członek legendarnej Gruppy. Jego prace z lat 80. były silnie zakorzenione w problematyce społeczno-politycznej, stanowiły pełen ironii i specyficznego humoru komentarz do sytuacji w kraju. Charakterystyczną cechą twórczości artysty jest narracyjność obrazów oraz dopełnianie formy wizualnej literackim opisem. Szczególne znaczenie w twórczości Pawlaka zajmuje biel, która przejawia się niemal we wszystkich jego cyklach malarskich. Płótna artysty wypełnione są duchową energią i treściami transcendentalnymi jak np. cykl „Dzienniki”, który jest formą medytacji twórcy na temat upływającego czasu i wyrazem wewnętrznego dialogu z samym sobą.

WŁODZIMIERZ
PAWLAK

Bez tytułu
2003, tusz/papier, 21 x 29,5 cm

Leonard de Raemy (1924 – 2000) – szwajcarski fotograf tworzący we Francji. Debiutował w latach 60. XX w. w agencji Reporters Associés, gdzie zasłynął jako fotograf gwiazd kina i muzyki. Zdobył uznanie środowiska, zarówno za techniczną, jak i artystyczną wartość swoich zdjęć. W ciągu 25 lat pracy Leonard de Raemy sfotografował największych celebrytów, a jego zdjęcia znalazły się na ok. 400 okładkach w prasie francuskiej i światowej. Razem z Hubertem Henrotte założył dwie agencje fotograficzne Gamma Presse (1966) i Sygma (1973).

Leonard
de Raemy

Brigitte Bardot et Jane Birkin – Don Juan 73
odbitka żelatynowo-srebrowa/papier fotograficzny, 7/30, 51,5 x 50 cm   

Robert Rauschenberg (1925–2008) - amerykański malarz i grafik, którego wczesne prace przewidywały nadejście Pop artu. Rauschenberg zasłynął swoimi cyklem "Combines" z lat 50. XX wieku, stosując nietradycyjne materiały i przedmioty w swoim kompozycjach. Jego przełomowe neodadaistyczne dzieło „Erased de Kooning” (1953), polegało na rytualnym wymazaniu oryginalnego rysunku, który kupił od słynnego malarza. W połowie lat 50. rozpoczął kluczowy dialog z artystą Jasperem Johnsem, który ukształtował późniejszą twórczość obu z nich. W 1964 roku został pierwszym amerykańskim twórcą, który zdobył Nagrodę Główną w Malarstwie na Biennale w Wenecji.

Robert
Rauschenberg

Back Out
1979, sitodruk na papierze, kolaż z tkaniny, 39/100, 58,4 x 77,5 cm   

Dan Reisinger (1934-2019) – izraelski artysta i projektant graficzny, plakacista, twórca znaków i kalendarzy, uznany za jednego z czołowych designerów naszych czasów. Po wojnie ukończył Akademię w Jerozolimie i Central Art School w Londynie. Zdobywca licznych nagród m.in. najważniejszego odznaczenia krajowego „Nagrody Izraela”. Jego sztuka dzięki swoim wielokulturowym korzeniom przełamuje granicę języka. Bardzo znanym projektem artysty jest wieczny kalendarz stworzony specjalnie dla MoMA w Nowym Jorku, który posiada aż 40,080 różnych układów. Reisinger zaprojektował też logotypy i systemy wizualne dla najważniejszych izraelskich firm m.in: El Al, Tel Aviv Stock Exchange, Bat Sheva Dance Company, Ministerstwo Turystyki, Habima – Teatr Narodowy.

DAN
REISINGER

Again
1993, plakat, 67 x 98 cm

Małgorzata (Kuka) Rittersschild - artystka wystawiała z legendarną Gruppą w pierwszym okresie jej funkcjonowania, nazywanym czasem Dziekanki. Jest absolwentką stołecznej ASP w pracowni malarstwa profesora Stefana Gierowskiego (1979-1984). Artystka mówi, że wówczas "rysowała obrazy". Bardzo ważny był dla niej aspekt literacki, który chociażby na poziomie poetyckich tytułów, łączy ją twórczo z Pawłem Kowalewskim. Jej obraz z 1984 roku pt. "Italia", na grudniowej aukcji sztuki współczesnej w 2020 w DESA Unicum został wylicytowany za blisko 95 tys. zł. Było to prawdziwe wydarzenie na rynku sztuki.

Małgorzata (Kuka)
Rittersschild

Co ma ptak w środku
1986-88, tempera na papierze, 120 x 210 cm

Daniel Rycharski (1986) – polski artysta, który rozwija formę współpracy ze społecznością lokalną w rodzinnym Kurówku. Tworzy propozycję aktywizmu artystycznego, poddając pod dyskusję problem tożsamości oraz granic przynależenia do wspólnoty religijnej. W swoich pracach odpowiada na pozornie sprzeczne doświadczenia: bycia wierzącym artystą i gejem pracującym w konserwatywnej społeczności. W trakcie studiów na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie Rycharski zaczął badać kulturę wizualną i tożsamość współczesnej wsi. Tam założył też grupę artystyczną z Sławomirem Shuty – pisarzem i przyjacielem. Śmiałe podejście Rycharskiego do wiary i chrześcijaństwa, które nie znajduje odpowiednika w sztuce polskiej, jest aktualnie czynnikiem napędzającym jego praktykę artystyczną. Laureat Paszportów Polityki i zdobywca Złotego Lwa na Festiwalu Filmowym w Gdyni.

Daniel Rycharski
i Sławomir Shuty

Łasy na każdy grosz
2007, technika własna, 150 x 110 cm

Zygmunt Rytka (1947-2018) - polski artysta intermedialny. Zajmował się fotografią, sztuką wideo i instalacją. Czerpał z tradycji sztuki konceptualnej. W latach 1970–1980 zajmował się dokumentacją życia artystycznego, realizował filmy eksperymentalne, a następnie jako jeden z pierwszych w Polsce, videoarty. Kierował swoje zainteresowania ku naturze oraz zetknięciu nauki i technologii. Artysta badał możliwości medialne sztuki oraz nasze uwarunkowania biologiczne i możliwości postrzegania rzeczywistości, przełamując granice danego medium (przede wszystkim fotografii).

Zygmunt
Rytka

Przestrzeń neuronowo-optyczna
1993/2013, C-Print/papier fotograficzny, 30 x 20,8 cm

Jacek Sempoliński (1927-2012) - artysta-filozof. Przez wiele lat pełnij funkcję profesora na warszawskiej ASP. Wszystkie działania artysty były głęboką refleksją nad sztuką i człowiekiem. Jego abstrakcyjne płótna dotykają spraw ludzkiej egzystencji, pytań o sens istnienia i tożsamość. W latach 50’ wykonał polichromię na fasadach kamienic Starego i Nowego Miasta w odbudowanej Warszawie. W okresie przewartościowań lat 80’ uzyskał pozycję autorytetu zarówno artystycznego jak i intelektualnego - był eseistą i krytykiem. Brał udział w głośnej wystawie Arsenału 55 będącej sprzeciwem młodych twórców wobec panującego systemu politycznego.

Jacek
Sempoliński

Krzyk
pastel na papierze, 67 x 97 cm

Jacek Sempoliński (1927-2012) - artysta-filozof. Przez wiele lat pełnij funkcję profesora na warszawskiej ASP. Wszystkie działania artysty były głęboką refleksją nad sztuką i człowiekiem. Jego abstrakcyjne płótna dotykają spraw ludzkiej egzystencji, pytań o sens istnienia i tożsamość. W latach 50’ wykonał polichromię na fasadach kamienic Starego i Nowego Miasta w odbudowanej Warszawie. W okresie przewartościowań lat 80’ uzyskał pozycję autorytetu zarówno artystycznego jak i intelektualnego - był eseistą i krytykiem. Brał udział w głośnej wystawie Arsenału 55 będącej sprzeciwem młodych twórców wobec panującego systemu politycznego.

Jacek
Sempoliński

Autoportret
2008, węgiel na papierze, 31 x 44 cm

Jacek Sempoliński (1927-2012) - artysta-filozof. Przez wiele lat pełnij funkcję profesora na warszawskiej ASP. Wszystkie działania artysty były głęboką refleksją nad sztuką i człowiekiem. Jego abstrakcyjne płótna dotykają spraw ludzkiej egzystencji, pytań o sens istnienia i tożsamość. W latach 50’ wykonał polichromię na fasadach kamienic Starego i Nowego Miasta w odbudowanej Warszawie. W okresie przewartościowań lat 80’ uzyskał pozycję autorytetu zarówno artystycznego jak i intelektualnego - był eseistą i krytykiem. Brał udział w głośnej wystawie Arsenału 55 będącej sprzeciwem młodych twórców wobec panującego systemu politycznego.

Jacek
Sempoliński

Czaszka
1988, pastel olejny/papier, 30,5 x 42 cm

Jacek Sempoliński (1927-2012) - artysta-filozof. Przez wiele lat pełnij funkcję profesora na warszawskiej ASP. Wszystkie działania artysty były głęboką refleksją nad sztuką i człowiekiem. Jego abstrakcyjne płótna dotykają spraw ludzkiej egzystencji, pytań o sens istnienia i tożsamość. W latach 50’ wykonał polichromię na fasadach kamienic Starego i Nowego Miasta w odbudowanej Warszawie. W okresie przewartościowań lat 80’ uzyskał pozycję autorytetu zarówno artystycznego jak i intelektualnego - był eseistą i krytykiem. Brał udział w głośnej wystawie Arsenału 55 będącej sprzeciwem młodych twórców wobec panującego systemu politycznego.

Jacek
Sempoliński

Ukrzyżowanie u św. Anny
2007, pastel/papier, 39,8 x 50 cm

Tomasz Sikorski (1953 - 2021) - artysta wizualny, malarz, performer, twórca wideo, teoretyk sztuki, kurator i galerzysta. Od początku twórczości operował zróżnicowanymi mediami, tworząc prace o charakterze neoawangardowym i konceptualnym. Prowadził nomadyczna galerię P.O. Box 17 i studencką Pracownię Dziekanka (późniejszą Galerię Dziekanka), jednej z kluczowych niezależnych galerii przełomu lat 70. i 80. Interesowały go głównie nowe media i “fluxusowa swoboda w łączeniu technik i środków", z którymi eksperymentował. Podkreślał, że nie chciał być ani malarzem, ani grafikiem, ani rzeźbiarzem. Tworzył prace o tematyce społecznej i politycznej ale także sztukę streetartową.

Tomasz
Sikorski

Czym się różni nic od wszystkiego
1990, pigment, tempera, olej na płótnie, 135 x 270 cm

Jerzy Stajuda (1936-1992) – malarz, rysownik, krytyk i miłośnik muzyki. Prace artysty to głównie przedstawienia abstrakcyjnych światów struktur lub wyimaginowanych pejzaży. Twórca pozostawił po sobie również bogatą spuściznę rysunkową w formie osobistego notatnika pełnego intymnych szkiców o tematyce erotycznej. Drugą pasją artysty była krytyka artystyczna. Publikował artykuły w licznych pismach, gdzie publicznie głosił osobiste poglądy, nie ulegając autocenzurze i naciskom. Aktywność krytyczna artysty została mocno ograniczona po 1968 r. Stajuda często wystawiał za granicą, gdzie przez długi czas jego twórczość była bardziej znana niż w kraju. W 1991 otrzymał Nagrodę Nowojorskiej Fundacji im. A. Jurzykowskiego.

JERZY
STAJUDA

Bez tytułu
po 1982, rysunek kredką na papierze, 41,2 x 29,4 cm

Henryk Stażewski (1894–1988) - legenda polskiej awangardy. Malarz, scenograf, zajmował się również teorią sztuki. W latach 1929-1931 uczestniczył w tworzeniu Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej, która stała się później trzonem zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi. Należał też do Koła Artystów Grafików Reklamowych (1933-39). Twórczość Stażewskiego wykazuje wyraźne związki z konstruktywizmem i neoplastycyzmem. Artysta w swoich geometrycznych abstrakcjach dążył do sztuki całkowicie obiektywnej, uniwersalnej i poddanej dyscyplinie. Przekroczył granice tradycyjnie pojmowanego obrazu, wzbogacając go o elementy fakturowe i trójwymiarowe.

HENRYK
STAŻEWSKI

Kompozycja Geometryczna
1930/1977, grafika, 72/100, 78,5 x 69 cm

Leon Tarasewicz (1957) – malarz i wykładowca akademicki. W swojej twórczości wychodzi poza tematykę konkretnych odniesień i zwraca się ku wartościom czysto malarskim: barwie, grze walorów i fakturze płótna. Tworzy monumentalne, abstrakcyjne kompozycje kolorów, które wypełniają przestrzenie galerii, instytucji i miejsc publicznych. Barwne, wielkoformatowe kompozycje są głównym wątkiem jego twórczości, które zaprezentował m.in na Biennale Sztuki w Wenecji w 2001. Artysta odniósł wiele sukcesów w kraju i za granicą. Jego prace weszły do światowych, prestiżowych kolekcji muzealnych. W 2005 roku został odznaczony przez Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

LEON
TARASEWICZ

Bez tytułu
2008, akryl na płycie drewnianej, 87 x 115 cm

Leon Tarasewicz (1957) – malarz i wykładowca akademicki. W swojej twórczości wychodzi poza tematykę konkretnych odniesień i zwraca się ku wartościom czysto malarskim: barwie, grze walorów i fakturze płótna. Tworzy monumentalne, abstrakcyjne kompozycje kolorów, które wypełniają przestrzenie galerii, instytucji i miejsc publicznych. Barwne, wielkoformatowe kompozycje są głównym wątkiem jego twórczości, które zaprezentował m.in na Biennale Sztuki w Wenecji w 2001. Artysta odniósł wiele sukcesów w kraju i za granicą. Jego prace weszły do światowych, prestiżowych kolekcji muzealnych. W 2005 roku został odznaczony przez Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

LEON
TARASEWICZ

Bez tytułu
2008, akryl na płycie drewnianej, 84 x 115 cm

Jan Tarasin (1926-2009) - malarz, grafik, autor tekstów o sztuce. Malarstwo traktował jako drogę prowadzącą do poznania reguł rządzących wszechświatem. W swoich płótnach, które były próbą uchwycenia zmienności natury, kreował własne wizje świata. Artysta uważał, że kosmos jest zbiorem przenikających się, dynamicznych układów, które pozostających ze sobą w różnych związkach i to stanowiło tematykę jego płócien. Od 1962 należał do Grupy Krakowskiej. W 2005 został odznaczony Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. W 2010 roku imię Jana Tarasina nadano Biuru Wystaw Artystycznych w Kaliszu. Jego prace znajdują się w zbiorach największych muzeów na całym świecie.

JAN
TARASIN

Wylęgarnia przedmiotów
2004, serigrafia na papierze, 7/50, 49,5 x 63,8 cm

Maria Toboła (1987) – rzeźbiarka, twórczyni instalacji i prac wideo, performerka. Absolwentka Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. W sztuce Toboły kluczową rolę gra obserwacja polskiej rzeczywistości, jej absurdów i estetyki. W jej praktyce artystycznej nieustannie powraca wątek czasów transformacji, w których artystka dorastała i które wciąż rezonują w niej i w jej twórczości. Toboła komentuje dobę początków rodzimego kapitalizmu z przymrużeniem oka, ale także z wnikliwą analizą. Dla artystki istotnymi narzędziami są groteska, żart i ironia. Często pracuje z własnym wizerunkiem grając stereotypami dotyczącymi postrzegania kobiet i artystek.

Maria
TOBOŁA

Bluza z napisem ART
2018, bawełna, metal, 200 x 180 cm

Henryk Tomaszewski (1914-2005) - jeden z najwybitniejszych polskich plakacistów, grafik i wykładowca akademicki. Na Międzynarodowej Wystawie Plakatu w Wiedniu w 1948 pięć prac jego autorstwa otrzymało pierwsze nagrody. Jego plakaty filmowe stały się prekursorami nowego stylu nazwanego Polską Szkołą Plakatu. Należał do elitarnego towarzystwa Aliance Graphique Intrnational (AGI). W 1976 otrzymał tytuł Honorowego Projektanta Królewskiego (Honorary Royal Desinger) od Royal Society of Arts w Londynie. Jego prace znajdują się w światowych zbiorach muzealnych m.in.: MoMA w Nowym Jorku, Stedelijk Museum w Amsterdamie, Museum für Gestaltung w Zurychu, Deutches Plakat Museum w Essen.

HENRYK
TOMASZEWSKI

Usta
1996, serigrafia na papierze, 15/19, 65 x 43 cm

Victor Vasarely (1906-1997) – węgierski artysta wizualny, prekursor op-artu i przedstawiciel abstrakcji geometrycznej w malarstwie, autor licznych manifestów. Swoją twórczość określał mianem plastyki kinetycznej, ponieważ w swoich pracach starał się uzyskać wrażenie ruchu. Artystę fascynowała teoria percepcji i iluzji optycznych. Vasarely tworzył abstrakcyjne układy malarskich wzorów i barw. W swoich obrazach kreował iluzję trójwymiarowych kompozycji składających się z figur geometrycznych, które wydają się drgać i falować. Twórca rozwijał koncepcję alfabetu plastycznego zatytułowanego "Folklor planetarny".

VICTOR
VASARELY

Kompozycja nr 3
1989, grafika, 160/250, 26 x 26 cm

Andy Warhol (1928-1987) – jeden z czołowych przedstawicieli pop-artu, amerykański malarz, grafik i reżyser. Doświadczenie w reklamie i projektowaniu zaważyło na jego późniejszych pracach. Znany jest przede wszystkim z prostych i seryjnych kompozycji, w których używał wysokich kolorystycznych kontrastów. Wypracował swój charakterystyczny i rozpoznawalny na całym świecie styl. Wykorzystując metodę serigrafii portretował największe gwiazdy popkultury, m.in.: Brigitte Bardot, Marilyn Monroe czy Elvisa Presley’a. Współpracował z muzykami, zaprojektował jedną z płyt dla zespołu The Rolling Stones. Ekscentryk, który sam w sobie był zjawiskiem. Członek nowojorskiej bohemy i stały bywalec legendarnego Studia 54 – klubu przyciągającego największe sławy świata sztuki, filmu czy polityki.

ANDY
WARHOL

Ingrid Bergman
1983, wydruk specjalny, 22,5 x 22,5 cm

Ryszard Woźniak (1956) - malarz, performer, teoretyk sztuki, pedagog, członek legendarnej Gruppy. W jego twórczości z lat 80. odnaleźć można komentarze do rzeczywistości PRL-u. Tworzy ekspresyjne, operujące symbolem, prace w mocnej kolorystyce. Zainteresowania artysty koncentrują się również na instalacjach - niekiedy buduje je z własnych prac malarskich. Ważnym elementem płócien Woźniaka są poetyckie tytuły, które stanowią rodzaj krytycznego rozwinięcia jego malarstwa. Artysta w swoich pracach stawia pytania o obraz i możliwości jego manipulacji w dobie współczesnych mediów oraz obecnego w kulturze masowe zjawiska gry.

RYSZARD
WOŹNIAK

Nowa fala popierdala
1982, olej na płótnie, 32 x 24 cm

Skontaktuj się z nami!

Gdzie jesteśmy?
ul. Prosta 51
Warszawa
Porozmawiajmy:
kzahorski@commu.pl tel. +48 570 505 303
Atelier
ul. Taśmowa 1
Warszawa